De uitvinding van machines maakte materialen minder duur. Batist, gedrenkt mousseline, geborduurde organdie ( dun doorzichtig katoen), barege (ongekeperde, doorschijnende wollen stof), een wol-en-zijde materiaal, werden veel gebruikt. Onder de zwaardere materialen hoorden kasjmier en witte merino. Een licht-roze zijde genoemd Levantijnse, gros de Naples, en pluche en fluweel werden hoofdzakelijk gebruikt voor hoeden en mutsen. Gaas, crêpe, tule en waren de favorieten voor het snoeien. Materialen en kleuren werden genoemd van gebeurtenissen, en kwamenvaak uit boeken. "Ipsiboe," Trocadero, "" brons, rook, Nijlwater, waren enkele van de vreemde namen. Nadat de eerste giraffe in de Jardin des Plantes arriveerde in 1827, werden mode en kleuren "a la Girafe."
Gedurende ongeveer twintig jaar had de klassieke stijl of “”ontkleed”” gezegevierd, waaruit een verlangen bleek om terug te keren naar de natuur. Geleidelijk voor een andere jurk twintig jaar verliet de natuur steeds verder achter, tot het echt grotesk werd." Een meer conservatieve stijl van kleden resulteerde voor een korte periode.
De rok veranderde weinig tot 1814-1822, daarna werd de rok voller en voller. De onderste rand werd iets veranderd, meer of minder uitvoerig versierd met volants, plooien, vouwen en bandjes in verschillende vormen. Het toonde de voeten en enkels. De grootste verandering kwam in het lijfje en de mouwen. Zat het lijfje eerst hoog in de taille, geleidelijk werd het verlaagd tot de normale taille. Het sloot of heel hoog in de hals en afgewerkt met een ruche, of laag en afgewerkt met een turned-down kraag. Soms werden zowel kraag en ruche gedragen, vooral op straat. Mouwen ontwikkelen zich tot zeer wijd aan de bovenkant en taps toelopend naar de hand. Zoals de mouw in breedte toenam, zo nam ook de schouder en kraag (of "Bertha") toe, het werkte de zeer lage hals af en de taille werd ingesnoerd.
Naar sjaals was nog steeds veel vraag, ook al was de extreme rage voorbij, de spencer en de pelisse met cape begon de plaats in te nemen. Deze had lange mouwen aan de pols en zat hoog in de nek, de spencer stopte op de taille, maar de pelisse reikt e tot de onderkant van de rok. Het werd in de winter gedragen en was over het algemeen afgezet met bont. Veren boa's en enorme moffen van chinchilla's en vossen bont kwam in de mode. De boa werd een kenmerk bij de jurk van 1830, meestal zwart het werd rond de hals en het lichaam gewonden en de uiteinden fladderden in de wind.
Er kwamen diverse wijzigingen in het kappen van het haar en de stijl van hoofdbekleding. Tijdens de beginjaren van de Restauratie was het haar gekruld en horizontaal gehouden rond het gezicht met een lus in de nek, versierd met kleine kunstbloemen, in bossen of kransen.
In de jaren '20 zat er een scheiding met krullen langs elke zijde van het gezicht, aan de achterkant strak en glad in de nek en gerangschikt in een grote lus of strik op de bovenkant van het hoofd met allerlei versieringen zoals veren, kunstmatige bloemen en strikken van lint. Een hoge kam van uitgesneden schildpad hield dit bouwwerk op zijn plaats.
De hoed kreeg een rand en werd met brede linten vastgebonden onder de kin en toonde alleen het gezicht versierd met struisvogelveren. De bovenkant had een klokvorm.
http://www.fashion-era.com/regency_fashion.htm
http://en.wikipedia.org/wiki/1795-1820_in_fashion
http://www.printsgeorge.com/Jane_Austen-fashion.htm
